GELMEYEN MEKTUPLAR....2

   Mutluluk. "O" yanındayken değil, onu kaybettiğinde o yakıcı boşluğu yüreğinde hissettiğinde farkına vardığındı. Ve ben çok mutluyum!Şimdi kusursuz bir aşk romanının kaybetmeye mahkum başkahramanı gibiyim.Sonu başından belli bir kaybediş hikayesi.Tüm yaşadıklarım heyecan katıyor,sürükleyicilik katıyor bu hikayeye. Okuyan herkes biliyor bunun bir kaybediş hikayesi olduğunu ama bir tek ben inanmak istemiyorum.

    Sensizlikten çok bunaldığım gecelerde, penceremi açıp derin soluklar alırdım İstanbul'dan. Kentin yaşamaktan yaşlanmış binalarının pencerelerinden sızan yorgun ışıklar, yalnızlığımın solgun yüzüne, biraz olsun renk katar,bu aşkın eksikliğine ,kanayan yarasına, ilaç olur belki diye. Kimi zaman da yollara düşer,saatlerce yürürdüm, bir an önce kırgınlığımı unutmak,  kalbimi yumuşatıp seni affedebilmek için. Çünkü en büyük korkumdu  sana öfke duymak. Hayat beni kendisiyle tek bağım olan aşkımla, yani seninle vurmak istedi. Hayatın tetiğindeki el seninkiydi. Oysa yalnızlıktan boğuldukça  sığınmaya yeltendiğim hayattan kaçıp kaçıp döndüğüm yer yine senin aşkındı...