Canıma... Sen içimde bir umutsun.Sen kalbimde uzun süredir kalan bir pansiyoncu,bir kiracısın. Sen içimde sen olduğunu bilmeden yaşayansın. Zamanı bile unuturum ama,seni asla Hani gittiğin o gün var ya sanki içimden bir umutlar yığını dört nala koşmaya başladı.Sen benim umudum. Yarınlara inanmama sebebim.Ama gittin...
Gelen otobüslere bakıyorum durmadan. Ama biliyorum sen onlara uymazsın,bilirim ki gelmezsin.. Gittiğin yerlerde ne kadar mutlusundur kim bilir.Amam o mutluluk yüzündedir,kalbinde değil.Kimse bilmez hep bir yanının eksik kaldığını.Tarifi mümkün olmayan acılarla boğuştuğunu, yüreğinde fırtınalar koptuğunu...
Ve yine kimse bilmez bu acıların seni mezara beni ise karanlğına koyduğunu.....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder