.......'YE
Ben, yalnızlığım, senin hayalin ve henüz konuşma yeteneği olmayan nesneler, biz;hepimiz çok iyiyiz.Artık her sabah mutlu uyanıyorum biliyor musun?Çünkü ruhumu özgür bıraktım.Her gece rüyamda seni görüyorum.Bu durumdan öyle memnunum ki...Neredeyse seninle olamadığım için Allah'a şükredeceğim.
Bir yerlerde bir şeyler oluyor,birileri geliyor,güneş doğuyor,radyoda şarkı çalıyor ve ben seni seviyorum.Herhangi bir şeymiş gibi basit ama bir o kadar da olağanüstü.Seni düşünerek uyuyakalmak, sabah uyandığında gözlerimi açıp seni seviyorum demek,olmadığın her saniyeyi, varlığının hayaliyle doldurmak..."Seviyorum" demek kadar kolay değil; öyle olsaydı "seviyorum" der geçerdim.Öyle ya da böyle; bildiğim tek şey sensizlik bana iyi gelmiyor.Olmadığın bir hayatı "yaşamak" değil;düşünmek bile acı veriyor.Hayal ettiklerinin hiç birinin olmayacağını anladığım noktada; kendi içimde hiç bir zaman kaybolmamış o masum çocuğa dönüşüvermiş ve o masum çocuğun sesiyle her gece ağlayarak, tek düşümü, tek hayalimi,yani "seni" gerçek kılması için Allah'a yalvardığım o çaresiz dualarda ki gibiydi her şey.
Mutluyum yine de...ama mutluluk kelimesi kadar basit ve dar değil hissettiklerim. mutluluk yaşanan değil, hatırlanandı çünkü.....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder