Öylece durmuş sana yazdığım mektubu okuyorsun.ve sana bir şeyler anlatmamı bekliyorsun. Söylesene sana neyi anlatayım? Ruhumu yaktıktan sonra şimdi damarlarımda dolaşan sensizliğin etimi yakan acısını mı? O acıyı uyuştursun diye sığındığım, ama sevgini orada da hep ama hep kaybettiğim soğuk rüyalarımı mı? şimdi yoksun, ama beni duyuyorsun biliyorum. Kapat gözlerini ve beni dinle n'olur..!
Bak yoksun....Bunun anlamını biliyor musun? Yokluğun, yüreğimde ki bu dipsiz, yıldızsız karanlık gece...Yokluğun gönül bahçemden koparttığım için soldurmayıp aşkım gibi sonsuzluğa mahkum ettiğim bu kırmızı gül... Yokluğun elinin kolunun ve soluğumun değdiği her şeyi, dünyanın en değerli hazinesi gibi saklamaya hazır, bu yarı deli hayattan kopuk ruhum...Aç gözlerini ve bana bak! "Ben "diye ne varsa gördüğün, işte o senin yokluğun...
Dürüstlük, kimi zaman yalanlardan çok daha acımasızmış biliyor musun? Gerçeğin buzdan ülkesinde yapayalnız kalan yüreğim biraz olsun ısınabilmek için beni seveceğin yalanına inandırmıştı kendini. Senin için hissettiklerim,karşılıksız,güvensiz, sessizce yaşanan bir aşk sadece....İşte o tarifsiz duyguyu, o ağrıyı uyuşturmak için ruhumdan, kimliğimden vazgeçtim.Ruhumdan kendimi kovup, tüm hücrelerime sadece aşkımı yerleştirdim. İşte o andan itibaren sensizlik, artık "bensizlik" oldu sevgilim....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder